Po premierze „Włoszki w Algierze”, podróże artystyczne i późniejsze powroty tytułu na afisz

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu: Mustafa – Mieczysław Milun, Izabella – Jadwiga Czermińska; fot. Marek Grotowski

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Izabella – Barbara Krahel, Taddeo – Jacek Ryś, Mustafa – Maciej Krzysztyniak; fot. Marek Grotowski

Przy okazji naszej najnowszej premiery operowej – Włoszka w Algierze Gioacchino Rossiniego (premierowe spektakle można było zobaczyć 18 i 19 maja), w naszym cyklu historycznym pisaliśmy o pierwszej (i do tamtej pory jedynej) inscenizacji tego tytułu, jaką przygotowano w 1986 r. w Operze Wrocławskiej. Wówczas poruszyliśmy temat inspiracji z jakich czerpali twórcy spektaklu, o włoskich realizatorach przedstawienia i wyzwaniach jakie stanęły wtedy przed wykonawcami tego trudnego dzieła włoskiej opery komicznej. Dziś przy okazji kolejnych weekendowych spektakli powracamy do tej historycznej realizacji. Z naszego tekstu dowiecie się jak ten operowy hit lat 80. był przyjęty po premierze, jakie otrzymał recenzje, gdzie za granicą był prezentowany, a także o aż dwóch wznowieniach tego docenionego przez publiczność dzieła na deskach Opery Wrocławskiej. [Pierwszą część tekstu znajdziecie tutaj: https://blog.opera.wroclaw.pl/wloszka-w-algierze-we-wroclawiu/]

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Ali – Marek Szydło, Mustafa – Maciej Krzysztyniak; fot. Marek Grotowski

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Ali – Marek Szydło, Izabella – Barbara Krahel, Mustafa – Maciej Krzysztyniak, Elwira – Jolanta Żmurko, Taddeo – Jacek Ryś, Zulma – Maria Wleklińska, Lindoro – Hubert Miśka; fot. Marek Grotowski

Włoszka w Algierze, którą pierwszy raz widzowie obejrzeli 25 stycznia 1986 r. odniosła wielki sukces. W prasie krajowej bardzo szybko pojawiły się recenzje i artykuły dotyczące spektakli. Ponadto kilka dni po premierze włoskich realizatorów – reżysera Giovanniego Pimpiglione i scenografa Santiego Migneco – zaproszono do Telewizji Polskiej, gdzie w programie Drugim poświęcono im odcinek reportażu z cyklu Co pana do nas sprowadza? W materiale tym opowiedzieli oni o swojej pracy we Wrocławiu. Warto również wspomnieć, że o polskiej realizacji opery Rossiniego pisano także w artykułach we włoskiej prasie. Wzmianki o inscenizacji pojawiły się m.in. w „L’Eco di Bergamo” czy „La Tribuna di Trevisto”. Dodatkowym wydarzeniem towarzyszącym premierze była wystawa Waldemara Pawłowskiego pt. Arena di Verona – największy teatr operowy świata, którą zorganizowano we współpracy z Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Włoskiej.

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Izabella – Jadwiga Czermińska, Lindor – Tadeusz Pszonka, Taddeo – Adam Urban, Mustafa – Mieczysław Milun; fot. Marek Grotowski

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Zulma – Maria Wleklińska, Mustafa – Maciej Krzysztyniak, Elwira – Jolanta Żmurko; fot. Marek Grotowski

Wystawienie Włoszki w Algierze we włoskiej wersji językowej umożliwiło prezentację tego dzieła również publiczności zagranicznej. Na wielkim tournée w Republice Federalnej Niemiec wystawiono aż 18 spektakli! Zagrano je w Aschaffenburgu koło Frankfurtu, w Schweinfurt i Furt koło Norymbergi. Przedstawienia zespołu operowego z Wrocławia można było tam oglądać od 30 września do 21 października 1987 r. W wyjazdowych spektaklach jako Mustafa brał udział Bernard Nowacki, artysta związany wówczas z Teatrem Wielkim w Łodzi. Wrocławska publiczność również miała okazję zobaczyć go w roli algierskiego władcy na specjalnym galowym pokazie Włoszki w styczniu 1988 r. – pierwszej prezentacji tego tytułu po powrocie z RFN, a tuż przed lutowymi występami artysty w mediolańskiej La Scali. W prasie równie wiele miejsca poświęcono gościnnemu występowi Marii Olkusz – mezzosopranistki Teatru Wielkiego w Warszawie w partii Izabelli podczas przedstawienia 10 czerwca 1987 r. Ciekawym wydarzeniem była również prezentacja Włoszki w Algierze w studenckiej obsadzie. Reżyserskiej adaptacji podjęła się Urszula Walczak a kierownikiem muzycznym był Tadeusz Zathey. Z wymagającą partyturą 11 kwietnia 1987 r. zmierzyli się uczniowie wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej.

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; premiera: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Izabella – Barbara Krahel, Mustafa – Maciej Krzysztyniak, Ali – Marek Szydło, Taddeo – Jacek Ryś; fot. Marek Grotowski

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu od lewej: Ali – Marek Szydło, Izabella – Barbara Krahel, Mustafa – Maciej Krzysztyniak, Elwira – Jolanta Żmurko, Taddeo – Jacek Ryś, Zulma – Maria Wleklińska, Lindoro – Hubert Miśka; fot. Marek Grotowski

Po dwóch latach nieobecności na scenie Włoszka w Algierze powróciła do Opery Wrocławskiej 16 maja 1992 r. Wznowienia spektaklu dokonała Urszula Walczak, która w trakcie premiery w 1986 r. pełniła funkcję asystentki reżysera Giovanniego Pimpiglione. Widzowie ponownie mieli okazję zobaczyć fantastyczne dekoracje Santiego Migneco oraz usłyszeć orkiestrę pod batutą Kazimierza Wiencka. W rozmowie z Elżbietą Szczucką o powrocie Włoszki opowiadał Maciej Krzysztyniak, który w tej odsłonie grał nie tylko rolę Alego, ale również Mustafy: „Bardzo się cieszę, że opera Rossiniego znów wraca na afisz. Bardzo ją lubię i co więcej, cieszyła się zainteresowaniem publiczności. Nie wiem dlaczego ją zdjęto… Słyszałem, że wspaniałe dekoracje nie wytrzymały, ale jak widzę – mają się zupełnie dobrze”. Podczas pierwszych spektakli w rolę Mustafy wcielał się również Mieczysław Milun (wówczas już na stałe pracujący w Teatrze Wielkim w Warszawie), postać rezolutnej Włoszki grała Barbara Krahel, a jej ukochanego Lindora kreował młody tenor Tadeusz Pszonka. Dzieło Rossiniego ponownie zdjęto z afisza, jednak nie na długo. Kolejne wznowienie odbyło się 23 kwietnia 1994 r. Dodatkowo promował je happening, podczas którego karawana wielbłądów z wrocławskiego zoo powędrowała aż pod gmach teatru przy ulicy Świdnickiej. Ponownie inscenizacji dokonała Urszula Walczak, która jak napisał Kazimierz Kościukiewicz „śmiało zrywa z klasyczną konwencją, włącza do akcji pół widowni, dyrygenta, widzów. Rzecz cała niewątpliwie stała się bardziej atrakcyjna”. We wznowieniu w rolę tytułową ponownie wcieliła się Barbara Krahel, w partii Mustafy wystąpił Janusz Borowicz, a jako Lindoro zaprezentował się Krzysztof Szmyta. Ostatni raz Włoszkę w Algierze zagrano w Operze Wrocławskiej 28 stycznia 1997 r.

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu na pierwszym planie od lewej: Taddeo – Jacek Ryś, Mustafa – Maciej Krzysztyniak, w głębi: Lindoro – Hubert Miśka, Izabella – Barbara Krahel oraz artyści Chóru Opery Wrocławskiej; fot. Marek Grotowski

Gioacchino Rossini – Włoszka w Algierze; wznowienie: 16/05/1992; na zdjęciu scena zbiorowa artyści Chóru Opery Wrocławskiej; fot. Marek Grotowski

Bibliografia:

Kościukiewicz K., Studencka „Włoszka”, „Słowo Polskie” 22.04.1987, nr 93.

Kościukiewicz K., „Włoszka” z happeningiem, „Słowo Polskie” 28.04.1994, nr 99.

Pisarenko O., Dwie „Włoszki” dwóch Włochów, „Ruch muzyczny” 25.05.1986, nr 11.

Szczucka E., Włoszka wróciła do Wrocławia, „Gazeta Robotnicza” 13.05.1992, nr 112.

Brak autora, „Włoszka w Algierze” z Marią Olkusz, „Gazeta Robotnicza” 10.06.1987, nr. 134.

Brak autora, Włoszka jedzie do RFN, „Wieczór Wrocławia” 29.09.1987, nr. 188.

Brak autora, Piotr Nowacki we „Włoszce w Algierze”, „Gazeta Robotnicza”  13.01.1988, nr. 9.